Το έργο δεν καθορίζεται από τον κόπο, αλλά από το βλέμμα.

 

 

Ένας ταξιδιώτης βρέθηκε μπροστά σε τρεις ανθρώπους που τραβούσαν ένα βαρύ σχοινί, προσπαθώντας να σηκώσουν έναν μεγάλο κορμό.

Ρώτησε τον πρώτο: Τι κάνεις;

Υποφέρω, απάντησε. Μου έτυχε αυτή η δουλειά και δεν βλέπω το τέλος της.

Ρώτησε τον δεύτερο: Κι εσύ;

Κάνω το καθήκον μου, είπε. Αν δεν τραβήξω, δεν θα προχωρήσει το έργο και δεν θα πληρωθούμε.

Πλησίασε τον τρίτο: Εσύ τι κάνεις;

Ο άνθρωπος κοίταξε τον κορμό, ύστερα τους συντρόφους του και χαμογέλασε: Σηκώνουμε την στέγη, ξένε. Όταν τελειώσει, εδώ θα βρίσκουν καταφύγιο όσοι δεν έχουν πού να σταθούν.

Ο ταξιδιώτης έφυγε καταλαβαίνοντας πως ο ίδιος κόπος μπορεί να είναι βάρος, υποχρέωση ή προσφορά ανάλογα με το νόημα που του δίνει κανείς.Το έργο δεν καθορίζεται από τον κόπο, αλλά από το βλέμμα.

Όποιος βλέπει μόνο το βάρος κουράζεται, όποιος βλέπει τον σκοπό, προσφέρει και χαίρεται!

Εκ της συντακτικής ομάδας του Ιερού Ναού Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Κολωνού