Σκέψεις για την Κυριακής της Σταυροπροσκυνήσεως .

 

 

 

Ο Σταυρός δεν υψώνεται μόνο για να μας δώσει δύναμη και παρηγοριά, αλλά και γιατί μας καλεί να ανέβουμε επάνω Του. Να πάρουμε την ευθύνη, γιατί μόνο επάνω στον Σταυρό τα διαλυμένα μου κομμάτια θα γίνουν πάλι μια ενότητα.

Οι Σταυροί στη ζωή μας είναι σκαλοπάτια για τη Βασιλεία των Ουρανών. Δεν τους κόβουμε, δεν τους πετάμε, τους αγκαλιάζουμε ερωτικά, θεληματικά, διότι η θυσία δεν είναι υποχρέωση, ούτε αναγκαιότητα. Με τη θυσία, ο θάνατος γίνεται ζωή. Από τον πόνο της θυσίας δεν αναβλύζει δυσωδία θανάτου, αλλά ευωδία αιωνιότητας. Το κλειδί της πόρτας του Παραδείσου, σίγουρα έχει το σημείο του Σταυρού. Μην ξεχνάμε, με ένα «Μνήσθητι» ο ληστής μπήκε στον Παράδεισο.

Σταύρωση είναι η διάγνωση της αγάπης μου. Δεν είναι ο Σταυρός κατάντια, ή στάση, αλλά κίνηση με αρχή χωρίς τέλος. Όταν αγαπάς θυσιαστικά, δεν βάζεις τέλος, βάζεις απλά μια αρχή.......διότι τέλος δεν υπάρχει. Αν βάλεις τέλος, σημαίνει ότι αρχή δεν υπήρξε πότε, άρα δεν αγάπησες θυσιαστικά, αλλά έβαλες την αγάπη και τη θυσία σε μπουκαλάκια προσδοκίας και συναλλαγής.

Πριν την Ανάσταση έχουμε τη Σταύρωση, διότι η πραγματική χαρά οφείλει να περάσει από το καμίνι του πόνου για να αντέξει στην αιωνιότητα. Σταύρωση σημαίνει αναστήλωση της αληθινής μου πραγματικότητας, η αναμέτρηση του εαυτού μου πρόσωπο με πρόσωπο, με τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Αυτή η πραγματικότητα δεν είναι άλλη, από το να πάρω εγώ τον πόνο σου ώστε να γίνει χαρά και για τους δύο μας. 

Και όταν αυτός ο πόνος σημαίνει να πεθάνω εγώ για να ζήσεις εσύ...είναι πόνος χαροποιός διότι δίνει ζωή καταργώντας τον θάνατο. Σαν να φυτρώνει τριαντάφυλλο στα κάρβουνα ένα πράγμα.

 

Σταύρωση, η πρόσκληση της προσωπικής μας ελευθερίας στα καλύτερά της. Στη ζωή μας οι Σταυροί που μας παρουσιάζονται έχουν επάνω στο ταμπελάκι το δικό μας όνομα. Εκεί υπάρχει μια πρόσκληση και μια πρόκληση ταυτόχρονα. Ποια απόφαση θα πάρουμε.

Σταυρούς θα κουβαλήσουμε, τον κανόνα μας θα τον κάνουμε, αλλά όχι μόνοι. Δεν μπορούμε να κουβαλήσουμε τα δικά μας μικρά σταυρουδάκια αν δεν μας δώσει δύναμη ο Χριστός, που κουβάλησε επάνω στον Σταυρό όλον τον κόσμο. Είναι η στιγμή που ο Χριστός γίνεται σαν τον Σίμωνα τον Κυρηναίο. Αλλάζουν οι ρόλοι. 

Εμείς πάμε για Σταύρωση και ο Χριστός μας βοηθάει. Σαν τον Χρυσό που περνάει μέσα από τη φωτιά. Την ώρα όμως που πονάς και υποφέρεις υπάρχει αυτός ο γλυκύς Χριστός που αναφωνεί «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς». Τρέχεις στην αγκαλιά Του και βρίσκεις ανάπαυση, παρηγοριά και θεραπεία.

Μην ξεχνάμε άλλο η αδυναμία να ανέβω στον Σταυρό λόγω βολέματος και άλλο από συνειδητοποιημένη αδυναμία. Εκεί έχουμε το Μυστήριο της προαιρέσεως. Και να θέλεις να αποφύγεις τη Σταύρωση πάλι θα τη βρεις μπροστά σου. Δυσκολίες υπήρχαν , υπάρχουν και θα υπάρχουν.

Βλέπουμε καταστάσεις που γίνονται Σταυροί, έχουμε τους Σταυρούς που μπαίνουμε σε διάλογο με τον ίδιο τον Θεό για να ανέβουμε επάνω. Υπάρχει ωστόσο και η τραγικότητα να ανεβάσω άλλον επάνω στον Σταυρό και να γίνω ο δήμιός του! Όπως και να ονομάσω, ή να βλέπω Σταυρούς εκεί που δεν υπάρχουν, διότι έτσι αναπαύεται η φιλαυτία μου! Και τέλος, έχουμε Σταυρούς που έρχονται ξαφνικά και βίαια, αλλά μην ξεχνάμε ότι μετά από κάθε Σταύρωση, η Ανάσταση είναι αυτή που θα κερδίσει στο τέλος.

Οι διάλογοι των δύο ληστών είναι το πώς της Σταύρωσης μοιάζει κάτι σαν μια τελική αναμέτρηση.

Κύριε βοήθησε μας, όχι να μας πάρεις τον Σταυρό, αλλά να μας δώσεις δύναμη να τον κουβαλήσουμε μέχρι τέλους ώστε να γευτούμε την Ανάσταση.

 

π. Σπυρίδων Σκουτής 

Πηγή: euxh . gr