Τῇ Ὑπερμάχῳ

  

Ἔρχονται καιροί ποὺ τὸ Ἔθνος δοκιμάζεται, ποὺ ἡ ψυχὴ τοῦ Λαοῦ σπαράσσεται ἀνάμεσα στὴν ἐλπίδα καὶ τὸ φόβο.

Καὶ τότε, μὲ τὴν ἀκλόνητη ἀπὸ αἰῶνες συνήθεια τοῦ αἵματος, ἀνέρχεται ἀπὸ τὰ χείλη του μία προσευχὴ, ἕνας παιάνας ἅγιος, ἕνας ὕμνος ποὺ δὲν ἐπλάσθη μόνο γιὰ τὴ λατρεία, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν ἀγῶνα: "Τῇ Ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ τὰ νικητήρια".

Δὲν εἶναι μόνο λόγια.
Εἶναι ἡ φωνὴ τῆς ἱστορίας μας ποὺ ἀντηχεῖ ἀπὸ τά βάθη τῶν αἰώνων, ποὺ διαπερνᾶ τὶς μάχες, ποὺ στεριώνει πόλεις, ποὺ στεγνώνει τὰ δάκρυα.

Εἶναι ὁ ὕμνος ποὺ ἀνέβαινε ἀπὸ τὰ χείλη τῶν στρατιωτῶν στὰ τείχη τῆς Βασιλεύουσας, ποὺ ἀκοῦγαν στὰ κρυφὰ σχολειὰ, ποὺ ἐψάλλαν στὰ καραούλια τῆς Ἐπαναστάσεως.

Κι ὅταν ἡ Ἑλλάδα λυτρώθηκε ἀπὸ τὴ σκλαβιὰ, ὅταν ἡ γῆ ποὺ ποτίστηκε μὲ τὸ αἷμα τῶν μαρτύρων μας ἀνάσανε ἐλεύθερη, οἱ φωτισμένοι τῆς ἐποχῆς κοίταξαν μὲ λαχτάρα πίσω, στὴν ἀρχαιότητα, λησμονώντας πὼς ἡ Ἑλλάδα εἶχε ζήσει καὶ μεγαλουργήσει κάτω ἀπὸ τὴν σκέπη τῆς Χριστιανοσύνης.

Δὲν ἔδωσαν στὸ βυζαντινὸ μεγαλείο τὴ θέση του στὴν νέα μας ἱστορία, δὲν ἔκαμαν τὸν ὕμνο τῆς Θεοτόκου ἐπίσημη φωνὴ τοῦ Ἔθνους.

Μὰ ὅ,τι λησμονοῦν οἱ σοφοί, τὸ θυμᾶται ὁ λαός.

Ἔτσι, κάθε φορὰ ποὺ ἡ Ἑλλάδα λύγισε καὶ σηκώθηκε, κάθε φορὰ ποὺ ἡ ψυχὴ τοῦ Ἔθνους ἤθελε νὰ φωνάξει, ποὺ ἤθελε νὰ εὐχαριστήσει, ποὺ ἤθελε νὰ σταθεί ὅρθια, ὁ ἱερός ὕμνος ἀνέβαινε αὐθόρμητα.

Ἦταν ἐκεῖ ὅταν ἡ Σμύρνη ἔκαιγε, ἦταν ἐκεῖ ὅταν τὰ παλληκάρια πολεμοῦσαν στὸν Γράμμο, ἦταν ἐκεῖ ὅταν ἡ Κύπρος πονούσε, ἦταν ἐκεῖ στὰ Ἀθῶα ὄρη, στὰ μοναστήρια, στὰ σπίτια ποὺ ἔκαιγαν ἕνα κερί μπροστὰ στὴν εἰκόνα Της.

Γιατί ὁ λαὸς μας ξέρει!

Καὶ ὅταν ἕνα μεγάλο γεγονὸς σειέται στὴν καρδιὰ του, ὅταν ἡ χαρὰ καὶ ὁ πόνος ποὺ κουβαλά στὸ αἷμα του δὲν χωροῦν πια μέσα του, δὲν ἔχει ἄλλη φωνή, παρά τὴν παμπάλαια φωνή τοῦ Βυζαντίου, ποὺ μὲ ἕνα στόμα λέει καὶ ξαναλέει: "Χαῖρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε!"