Τι σιωπηλά που αλλάζουν οι εποχές...
Νυχτώνει απέραντα.
Μια ψάθινη καρέκλα μένει μόνη, ξεχασμένη κάτω απ' τα δέντρα,
μες στη λεπτή υγρασία και στους αχνούς που αναδίνει το χώμα.
Δεν είναι θλίψη` μήτε αναμονή σχεδόν` τίποτα.
Μία κίνηση ακίνητη απλώνεται στο χτες και στο αύριο
ήρεμο απρόοπτο, κρυφή συνενοχή, ευτυχία.
Γιάννης Ρίτσος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου